Osculetur me osculo oris sui; Fuge, Dilecte, assimilare capreae hinnuloque cervorum super montes aromatum.

 Accipe Puerum et Matrem ejus, et fuge in Ægiptum usquedum dicam tibi.

 Luxuriosus ille confessus est et Christum suscepit, et ecce Hærodes immittit cogitationem turpem vel blanditias; ecce Angelus: Fuge, fuge.

 Sed dices, ubi fugiam? Fuge non loca sed occasiones..

 Orditur autem Salomon instinctu Spiritus Sancti ab unione: Osculetur me (quid est osculetur, nisi veniat et mecum jungatur per Incarnationem, in qua quæ ex ore Altissimi prodit Sapientia unitur carni nostræ? Unde: Veni, Domine, et noli tardare; Veniat Dilectus meus in hortum suum; Descendat sicut pluvia in vellus, etc.), et finit Ascensione: Fuge, inquit, Dilecte mi, et assimilare capreæ hinnuloque cervorum super montes aromatum.

 Quæ verba Beatus Bernardus et communior [sententia] explicant de Ascensione Domini: Veni, fuge; unum Mot est in principio, aliud in fine; Bernardus, ser.

 «Non enim ut Petrus,» ait Bernardus, «vult in monte terreno habitaculum,» sed in Cælo; «aut cum Maria, [120] eum deinceps vult tangere in terra, sed plane clamat: Fuge.».

 Fuge, sed assimilare capreæ, quæ ea quæ deorsum sunt respicit (mitte nobis alium Paraclitum ), hinnuloque cervorum, qui etsi scandat, tamen in ima, ubi matrem reliquit, respicit omni momento; sic naturam humanam Christus respicit, et ei munus Spiritus Sancti mittit.

 Et cap. 8: Fuge, Dilecte mi, et assimilare capreæ hinnuloque cervorum super montes aromatum.