| 07-Oeuvres de Saint Francois de Sales-Tome VII-Vol.1-Sermons.html |
| A007001098 |
Ambrosius, supra, sermone de Sanctis Gervas. et Protas., epistola ad Sororem, ait Arrianos negare ausos miracula quæ coram toto populo fiebant. |
| 08-Oeuvres de Saint Francois de Sales-Tome VIII-Vol.2-Sermons.html |
| A008000651 |
Secunda, dicentium esse verba [80] reprehensoria; ut Ambrosius, Gregorius, Bernardus. |
||||||||||
| A008001381 |
Ambrosius negat nam impius [177] pejora offerebat. |
||||||||||
| A008001498 |
Divus Ambrosius mirifice: Mezopotamia Ecclesia, Rachel Christianus. |
||||||||||
| A008001688 |
Ambrosius ad Theodosium. |
||||||||||
| A008002149 |
Est meum, sed non nunc cum pugnandum potius [294] est; Ambrosius. |
||||||||||
| A008002860 |
In hac militia, ait Chrysost., homil. 8 in Matth., «saepe fortius viris foeminae decertarunt.» Ambrosius, lib. 1 De Virginibus, eas appellat indefessas, infatigabiles milites castitatis.. |
| 17-Oeuvres de Saint Francois de Sales-Tome XVII-Vol.7-Lettres.html |
| A017004030 |
Ego igitur retinerem virgines et viduas istas in statu in quo sunt, nec mutarem quod bene se habet; nam ante tempora Bonifacii VIII, erant in Ecclesia Sanctimoniales, tum in Oriente, tum in Occidente, quarum sæpe mentionem faciunt sancti Patres: ex Latinis, Cyprianus, Ambrosius, Hieronymus, Augustinus; et ex Græcis, Athanasius, Basilius, Chrysostomus et alii, sed illæ non erant ita clausæ in monasteriis, ut non exirent quando opus erat. |
| 23-Oeuvres de Saint Francois de Sales-Tome XXIII-Vol.2-Opuscules.html |
| A023001089 |
«Sacerdotem Summum,» ut apud Hieronymum; «Principem sacerdotum,» ut apud Valentinianum; «Custodem vineae Dominicae,» ut Concilium Chalcedonense; «Rectorem domus Domini,» Ambrosius; «Christi Vicarium,» Cyprianus. |
||||||
| A023001127 |
Divina Majestas mecum facit ut nihil curem, si mihe Augustini, mille Cypriani...contra me starent...Augustinus et Cyprianus, sicut omnes electi, errare potuerunt et erraverunt.» Et in fine: «Neque enim,» inquit, «ego quaero quid Ambrosius, Augustinus, Concilia et usus saeculorum dicant; nec fuit opus mihi Henrico Rege magistro qui me haec doceret, qui adeo [154] pulchre ea noveram, ut etiam impugnarim, ut miranda sit stultitia Sathanae, quae iis me impugnat, quae ipso impugno, et perpetuo principium petit.». |
||||||
| A023001159 |
At minus illud quoque mirum est, nomine illo offensam fuisse animam haereticam Lutheri, nam, ut praeclare dixit Ambrosius, «hoc Mot in tractatu fidei posuere Patres,» quod viderent esse «adversariis formidini.». |
||||||
| A023001357 |
Tum vero primi motus et inspirationes quibus Lutherus tactus fuit ut doctrinam catholicam desereret, fuerunt merae et crassissimae blasphemiae; sic enim ipse de se scribit: «Oderam,» inquit, «vocabulum istud: Justitia Dei, quod, usu et consuetudine omnium doctorum, doctus eram philosophice intelligere de justitia formali et activa Dei, [214] qua Deus est justus et peccatores injustosque punit.» Et paulo post: «Non amabam,» inquit, «imo odiebam justum et punientem peccatores Deum, tacitaque, si non blasphemia certe ingenti murmuratione indignabar Deo.» Et alibi, explicans locum illum Pauli: Justitia Dei revelatur in Evangelio, ait omnes Doctores, excepto Augustino, interpretatos esse de justitia Dei puniente; tum subjungit: «Quoties legebam hunc locum, semper optabam ut Deus nunquam revelasset Evangetfum; quis enim possit diligere Deum irascentem, judicantem, damnantem?» Et rursum, alio loco: «Olim, cum legendum esset,» inquit, «et orandum illud Psalmi: In justitia tua libera me, totus exhorrescebam et ex toto corde vocem illam oderam.» Et paulo post: «Atque hic sane,» inquit, «omnes Patres, Augustinus, Ambrosius, etc., hallucinati sunt, et in hoc veluti scandalum impegerunt.» Ex hoc autem odio Dei irascentis et justi in meditationem venit, per quam ait se fidem suam justificantem invenisse: «Tunc,» inquit, «me prorsus esse renatum sensi et, apertis portis, in ipsum Paradisum intrasse. |