Clementis PP. VIII, Praedecessoris Nostri, coeteraeque Ordinationes Apostolicae desuper editae accurate serventur, Apostolica Auctoritate Nostra, harum Literarum vi, perpetuum in modum concedimus atque indulgemus.

 Così Pio VII scriveva al cardinale Pacca in Portogallo, apostolicae Sedis pro-Nuntio.

 § VII vale a dire « I. Cum Romanus Pontifex divino iure » in universam Ecelesiam habeat supremam potestatem, ac iurisdictionem ipsi soli ius competit regulares personas, vel loca Reguiaria eximendi a iurisdictione Episcoporum contra, vel citra horum, consensum, {21 [121]} et ubi boe iure utitur Summus Pontifex Regulares immediate, et omisi modo Sedi Apostolicae subiiciuntur.

 La cagione di queste comunicazioni dei Privilegi fu data da Clemente VIII nella Bolla (20 Decembris 1595) che comincia Ratio Pastoralis efflagitat ut quorum Religionem ac virtutern sedi Apostolicae, totique Ecclesiae non modo illustrem, et praeclaram, sed utilem etiam ac necessariam esse animadvertimus, easdem nostris et eius Sedis Apostolicae honoribus, ac benefciis libenter prosequamur.

 Ciò posto conchiudo rispettosamente colle parole di un accreditato Canonista, il quale nel dilucidare i Privilegi concessi per Comunicazione, come parafrasi delle parole di Clemente VIII, ha quanto segue: Regulares, qui licet diversorum ordinum, unum in Deo et professione existant, aequum etiam est, ut in iisdem inndultis, et privilegiis uniantur, et sic uniti arctiori vinculo Sedi Apostolicae, et inter se ad nomen Dei in terris propagandum, animarumque salutem procurandam copulentur; ut quos coniungunt par labor et paria merita, paria etiam coniungant Privilegia.

 Debent propterea ante professionem cedere etiam private administrationem, usumfructum, et usum quibus eis placuerit, ac etiam suo instituto si ila pro eorum libitu existimaverit huic vero concessioni apponi poterit conditio quod sii quandocumque revocabilis; sed professus hoc jure revocandi in coscientia uti minime poterit, accedente Apostolicae Sedis placito.